Hafskip

"Zo lang we het leuk vinden en het budget het toelaat gaan we door" schreef ik op het blog voordat we vertrokken. Dat is nu ruim twee en een half jaar geleden. Het budget heeft het eigenlijk nooit toegelaten maar goed, daar hebben we omheen gewerkt. Afgelopen zomer vroegen we ons zelf af of we het ook nog leuk vonden. We genieten erg van het ontdekken van nieuwe culturen, landen en continenten.  Hoewel we het vooraf nooit verwacht hadden heeft met name Brazilië ons ontzettend positief verrast. De vier maanden die we daar hebben rondgevaren zijn een geweldige ervaring geworden die we absoluut niet hadden willen missen. In tegenstelling tot de geweldige ervaringen op het land staan de immens lange tochten tussen de verschillende havens/ankerbaaien in Zuid-Amerika. We verlaten met steeds meer tegenzin een plek om er vervolgens dagen over te doen voor we weer ergens kunnen aanmeren. Hoewel we vooraf wisten dat de afstanden langer zouden worden, hadden we nooit verwacht dat we...

In Punta del Este komen we de Dina Helena weer tegen. We zagen ze eerder op Tenerife en later op de Kaapverdische Eilanden. We hebben ze een tijd niet gezien dus we hebben een boel bij te praten. Na vele gezellige avonden en uitstapjes besluiten we om samen naar de volgende haven te varen. Piriápolis. Hier zullen wij Hafskip achterlaten om een aantal maanden te gaan werken. Vanwege praktische redenen* laten we haar hier achter en dus niet, zoals eerder gemeld, in Buenos Aires. Op de afgesproken datum liggen we, keurig op tijd, te wachten voor de kraan. Zoals altijd in Zuid Amerika gaan we niet zomaar even het water uit. We hebben eerder al een toestemming moeten kopen bij de Prefectura. Op de dag zelf moet nog een lading aan documenten ingevuld worden. Na een uurtje is ook deze bureaucratische gezelligheid achter de rug en kan Hafskip gehesen worden.  Vele uren later staat ze op de kant. Gestut met voldoende houten palen voor een halve hectare bos. Stevig staat ze zeker. En...

Weinig spektakel te melden vanaf de Hafskip. Onze eerste haven in Uruguay is inmiddels al weer geweest. Hoewel er in La Paloma niets te beleven viel vonden wij het toch wel een erg leuke plek. Dit had vooral te maken met de veiligheid. Je kunt hier weer overal vrij lopen zonder dat je per ongeluk op een verkeerde plek terecht komt. En lopen is dan ook wat we gedaan hebben.... Na ruim een week vertrekken we (met blaren aan onze voeten) naar Punta del Este. Dit schijnt het zeilersmekka te zijn van Uruguay. In de zomer dan. In La Paloma kwamen we er al achter dat veel plaatsen in Uruguay voornamelijk van de toeristen leven. Die komen nagenoeg alleen in de zomer. 's Winters is dus veel gesloten. Ook in Punta del Este is niet alles open. Het is echter een veel grotere plaats dan La Paloma dus we hoeven ons niet te vervelen. We verbazen ons over de verschillende dieren die we hier zien. Onderweg zien we al pinguins zwemmen. In de haven struikelen we haast over de zeeleeuwen die liggen ...

Na een paar dagen aan de steiger van het Museu Oceanigráfico staat de eigenaar van het museum naast onze boot op de steiger. Prof. Lauro Barcellos. We hadden al veel over hem gehoord. In Rio Grande is hij een fenomeen. Overal heeft hij projecten lopen. Zijn grootste trots is z'n school voor kansarme jongeren in dit gebied. Met een grote glimlach heet Lauro ons welkom aan zijn steiger. We mogen blijven zolang we willen. Hij nodigt ons uit om die middag te komen lunchen op de school. Rond 12:00 uur lopen we naar de school die vlak bij het museum ligt. Lauro geeft ons vol trots een rondleiding door de school voordat we van een heerlijke lunch genieten. De volgende dag gaan we met Lauro en twee oud studenten naar een ecologisch park. De oud studenten halen we op bij hun thuis. Ze wonen in een arme wijk van Rio Grande. Bijna beschamend rijden we als toeristen in een enorme 4x4 door de 'krottenwijk'. De twee jongens blijken verbazingwekkend nette jongens te zijn. Ze lijken niet...

"I think i'm more a cold climate sailor" zegt de Schotse John in de stadshaven van Salvador. We zitten tegenover hem op zijn boot. Het zweet sijpelt van onze voorhoofden. De hitte in Salvador was af en toe niet te harden. We keken dan ook verlangend uit naar het meer gematigde klimaat van Zuid Brazilië. Inmiddels liggen we in Rio Grande. De tocht hier naar toe was een pittige. Één van de meest vervelende tot nu toe. Niet vanwege harde wind of storm. Het vervelende zat hem vooral in het feit dat we aan zouden komen vlak voor een lage druk gebied met veel regen en donderstormen zou overkomen. De tocht van Florianópolis naar Rio Grande heeft verder geen schuilplaatsen meer. De 330 nM moeten we zonder tussenstop overbruggen. We hebben meerdere verhalen gehoord van boten die platgeslagen zijn in stormen op dit stuk. Gedurende de gehele tocht zijn we dan ook erg gespannen. Dat de voorspelde wind, die ons verder moet brengen, ook nog niet komt opdagen maakt het verhaal nog ee...