Hafskip

Ik slenter over de boulevard van Muros. Een klein vissersdorpje dat nog redelijk authentiek is. Van het kaliber; oude mannetjes in de schaduw van een boom en gebogen vrouwtjes die de was doen. Ik heb net de vuilniszak in de container gegooid en loop nog even langs het water. Een uurtje of half negen 's avonds. Om me heen flaneren tientallen Spanjaarden zoals ze dat waarschijnlijk elke avond doen. Druk discussiërend en met heftige gebaren zijn ze met elkaar in gesprek. Pas als er gelachen wordt besef ik dat ze geen ruzie hebben maar dat het een gezellig gesprek was. Een paar dagen geleden zijn we hier aangekomen. Via Camarinas en Cabo Finnisterre zijn we doorgevaren naar Muros waar we nu liggen. Onze eerste Ria. Ria's zijn grote inhammen aan de kust met diverse vissersdorpjes. Jaarlijks trekken hier zeilers uit de hele wereld rond. Hoewel de positieve verhalen over de Ria's zeer bekend zijn, waren we toch verrast door de relaxte sfeer die er hangt. De werkelijk schit...

In A Coruna liggen we twee nachten in de haven. Een schitterende oude stad. De temperatuur is eindelijk echt zomers. De toeristen die we zien zijn voornamelijk Spaans. We slenteren 's avonds in korte broek door de smalle steegjes met overvolle eettentjes. De geur van eten die er hangt is onbeschrijflijk lekker. Tegenwoordig lijkt elke grotere stad op elkaar door de ketens die hun fastfood aan je opdringen. Zo niet in A Coruna. De enkele fastfood zaak is nagenoeg leeg met uitzondering van een paar bleke toeristen die pertinent weigeren te eten wat ze niet kennen. Verder zijn het echt de lokale gerechten die populair zijn. Tot 's avonds laat zijn de mensen buiten en eten en drinken er luidruchtig op los. Petra en ik zijn een beetje overweldigd door het heerlijke leventje hier. We gaan op zoek naar een restaurantje om onze geslaagde oversteek te vieren. In een verwoede poging om ons aan te passen gaan we pas om 21:30 uur op stap. Met een lichtelijk knorrende maag lopen we erge...

"Het is...het is...het is...bezeild!" stotteren we lachend tegen elkaar. We vertrekken uit Dartmouth naar Frankrijk met een heerlijk ruim windje. Na lange tijd eindelijk weer eens echt zeilen! We 'racen' naar Camaret sur mer. In Camaret liggen we een paar dagen om de laatste voorbereidingen te doen voor de Golf van Biskaje. De 'Golf' is best een dingetje in de zeillerij. Berucht om z'n zware zuid-wester stormen met enorme golven en beroemd als drempel tussen het op-vakantie-zijn en het op-reis-zijn. We zorgen dat alles in top-conditie is. Hafskip is klaar voor vertrek en wij hebben er vertrouwen in. "Morgen vertrekken we...slik". 's Middags drinken we nog een gezellige borrel met Rob, Conny en de kids van de Agape. Zij vertrekken wat later.  Als we de volgende dag wakker worden waait het net iets te hard voor ons. We draaien ons nog even lekker om. Zo ontmoeten we Tom en Heidi van de Shalom. Zij willen ook Biskaje oversteken. Omdat ze het...

“Ik ben er even he-le-maal klaar mee!” roep ik tegen Petra terwijl ze vlak naast me zit. De wind waait de halve zin weg. We varen net de haven van Eastbourne uit. Een dikke windkracht 6 (later hoorden we zelfs 7) blaast in ons gezicht. Inmiddels zijn we ruim twee maanden onderweg. De dagen dat we een lekker ruim windje hebben gehad zijn op één hand te tellen. Of het was windstil of het was harde wind waar we tegenin moesten ploeteren. Klagen heeft geen zin en we weten donders goed dat het een enorm luxeprobleem is. “Zielig hoor dat je een beetje wind tegen krijgt op je wereldreis met je zeilbootje” hoor ik mensen haast zeggen. Natuurlijk...helemaal waar. Toch ben ik het even helemaal zat als we op maandagmiddag de haven van Eastbourne uitvaren en de wind is veel harder dan verwacht. Wanneer we uit de beschutting van de kliffen zijn giert de wind in ons gezicht. “Wat is de dichtstbijzijnde haven?” roep ik tegen de wind in naar Petra. “Hier heb ik echt geen zin in.” “We kunnen hier g...