Hafskip

Weinig spektakel te melden vanaf de Hafskip. Onze eerste haven in Uruguay is inmiddels al weer geweest. Hoewel er in La Paloma niets te beleven viel vonden wij het toch wel een erg leuke plek. Dit had vooral te maken met de veiligheid. Je kunt hier weer overal vrij lopen zonder dat je per ongeluk op een verkeerde plek terecht komt. En lopen is dan ook wat we gedaan hebben.... Na ruim een week vertrekken we (met blaren aan onze voeten) naar Punta del Este. Dit schijnt het zeilersmekka te zijn van Uruguay. In de zomer dan. In La Paloma kwamen we er al achter dat veel plaatsen in Uruguay voornamelijk van de toeristen leven. Die komen nagenoeg alleen in de zomer. 's Winters is dus veel gesloten. Ook in Punta del Este is niet alles open. Het is echter een veel grotere plaats dan La Paloma dus we hoeven ons niet te vervelen. We verbazen ons over de verschillende dieren die we hier zien. Onderweg zien we al pinguins zwemmen. In de haven struikelen we haast over de zeeleeuwen die liggen ...

Na een paar dagen aan de steiger van het Museu Oceanigráfico staat de eigenaar van het museum naast onze boot op de steiger. Prof. Lauro Barcellos. We hadden al veel over hem gehoord. In Rio Grande is hij een fenomeen. Overal heeft hij projecten lopen. Zijn grootste trots is z'n school voor kansarme jongeren in dit gebied. Met een grote glimlach heet Lauro ons welkom aan zijn steiger. We mogen blijven zolang we willen. Hij nodigt ons uit om die middag te komen lunchen op de school. Rond 12:00 uur lopen we naar de school die vlak bij het museum ligt. Lauro geeft ons vol trots een rondleiding door de school voordat we van een heerlijke lunch genieten. De volgende dag gaan we met Lauro en twee oud studenten naar een ecologisch park. De oud studenten halen we op bij hun thuis. Ze wonen in een arme wijk van Rio Grande. Bijna beschamend rijden we als toeristen in een enorme 4x4 door de 'krottenwijk'. De twee jongens blijken verbazingwekkend nette jongens te zijn. Ze lijken niet...

"I think i'm more a cold climate sailor" zegt de Schotse John in de stadshaven van Salvador. We zitten tegenover hem op zijn boot. Het zweet sijpelt van onze voorhoofden. De hitte in Salvador was af en toe niet te harden. We keken dan ook verlangend uit naar het meer gematigde klimaat van Zuid Brazilië. Inmiddels liggen we in Rio Grande. De tocht hier naar toe was een pittige. Één van de meest vervelende tot nu toe. Niet vanwege harde wind of storm. Het vervelende zat hem vooral in het feit dat we aan zouden komen vlak voor een lage druk gebied met veel regen en donderstormen zou overkomen. De tocht van Florianópolis naar Rio Grande heeft verder geen schuilplaatsen meer. De 330 nM moeten we zonder tussenstop overbruggen. We hebben meerdere verhalen gehoord van boten die platgeslagen zijn in stormen op dit stuk. Gedurende de gehele tocht zijn we dan ook erg gespannen. Dat de voorspelde wind, die ons verder moet brengen, ook nog niet komt opdagen maakt het verhaal nog ee...