Bye Bye Brasil, hello Uruguay!

Na een paar dagen aan de steiger van het Museu Oceanigráfico staat de eigenaar van het museum naast onze boot op de steiger. Prof. Lauro Barcellos. We hadden al veel over hem gehoord. In Rio Grande is hij een fenomeen. Overal heeft hij projecten lopen. Zijn grootste trots is z'n school voor kansarme jongeren in dit gebied. Met een grote glimlach heet Lauro ons welkom aan zijn steiger. We mogen blijven zolang we willen. Hij nodigt ons uit om die middag te komen lunchen op de school.

Rond 12:00 uur lopen we naar de school die vlak bij het museum ligt. Lauro geeft ons vol trots een rondleiding door de school voordat we van een heerlijke lunch genieten. De volgende dag gaan we met Lauro en twee oud studenten naar een ecologisch park. De oud studenten halen we op bij hun thuis. Ze wonen in een arme wijk van Rio Grande. Bijna beschamend rijden we als toeristen in een enorme 4x4 door de 'krottenwijk'. De twee jongens blijken verbazingwekkend nette jongens te zijn. Ze lijken niet in de wijk te horen. Het is duidelijk dat de opleiding aan de school van Lauro ze nieuwe kansen heeft gegeven. Ze studeren nu voor arts en verpleegkundige. Samen rijden we zo'n 130 km landinwaarts. Het contrast kan niet groter. Erg mooi om Brazilië eens op deze manier te zien. Een enorm uitgestrekte vlakte met overal 'wildlife'. We zien de meest wonderlijke vogels, Capibara's en zelfs enkele krokodillen.

Brazilië heeft ons echt verrast. Vooral woorden als gevaarlijk, crimineel en bureaucratisch kwamen in ons op als we aan Brazilië dachten. Inmiddels denken we daar anders over. Het zou echter naïef zijn om te zeggen dat het hier helemaal veilig is. Voorbeelden van diefstal en geweld hoor je overal. Bij de Dina Helena (die iets achter ons vaart) is bijvoorbeeld de telefoon uit de handen gestolen. Prof. Lauro zelf is 5 keer beschoten bij een gewapende overval. Het geweld lijkt verklaarbaar door de enorme kloof tussen arm en rijk. Rijk is dan ook echt rijk. In Paraty kwamen bijvoorbeeld op vrijdagmiddag de privéjets en helikopters overvliegen naar het plaatselijke vliegveldje. Mensen die voor het weekend even naar hun bootje gingen. Daar tegenover hebben we nog nooit zoveel mensen op straat zien slapen (tussen het winkelende publiek door). Veel zie je ook de crack-gebruikers door de straten 'dwalen'. Ondanks de negatieve verhalen (ook helaas van mij nu weer) hebben wij ons veilig en zeer welkom gevoeld. Brazilië heeft een enorme positieve indruk op ons achter gelaten. Dit komt door de extreme vriendelijkheid en gastvrijheid die we hier hebben ervaren. In geen enkel ander land hebben we dit zo meegemaakt. De ruim vier maanden die we hier hebben rondgezworven is een geweldige ervaring geworden.

Als zich een mooi weergat voordoet, wordt het toch tijd om te vertrekken. Aangezien we in Florianópolis al hadden uitgeklaard, zijn we al een paar weken illigaal in Brazilië. Oftewel 'clandestino's' zoals Bruno het noemt. We nemen afscheid van Lauro en we vertrekken naar La Paloma, Uruguay.

Na (eindelijk) weer eens een heerlijke tocht zonder slecht weer komen we aan in Uruguay. Eerste indruk is dat het eigenlijk een beetje op Nederland lijkt. Je zou zweren dat je op een waddeneiland loopt. Behalve de taal natuurlijk. De komende weken gaan we de rest van Uruguay ontdekken.